David Byrne (56) heeft niet de gewoonte het spel van de popmuziek volgens de gebruikelijke regels te spelen. Hij geeft nauwelijks nog interviews, heeft lak aan hits en airplay, en had geen zin om langs te gaan bij De laatste show. Sinds hij in 1991 (via een fax nog wel) Talking Heads ontbond heeft hij een altijd interessante, maar in commercieel opzicht lang niet altijd even succesvolle solocarrière opgebouwd waarbij traditionele popplaten worden afgewisseld met muziek voor theater, opera, film of televisie. Het nieuwe Everything That Happens Will Happen Today, met Eno dus, is niettemin zijn toegankelijkste cd in jaren en het daaruit geplukte 'Strange Overtones' bleek dinsdagavond meteen een opener die kon tellen. Byrne, van kapsel tot teen sneeuwwit, had een uitstekende groep rond zich geschaard, en door toedoen van het driekoppige achtergrondkoortje kregen nummers als 'Home' en 'One Fine Day' zelfs iets hymnisch. En kijk: plots verschenen er ook drie danseres op het podium die zichzelf in allerlei bochten plooiden om de songs wat kracht bij te zetten. Even wennen, maar in tegenstelling tot bij Lou Reed kwam dat niet geforceerd over. Integendeel, ook de groep en Byrne zelf sprongen regelmatig bij in de choreografiëen en bovendien was de muziek zo ritmisch, strak en funky dat je er sowieso onmogelijk stil bij kon blijven zitten. 'I Zimba' uit Fear Of Music klonk vitaal en sprankelend, en ook de andere passages uit de Talking Headsarchieven - in het geval van 'Air', 'Crosseyed And Painless', The Great Curve' en 'Houses In Motion' trouwens lang niet altijd de meest voor de hand liggende keuzes - maakten een frisse, levenslustige indruk. Die werd niet alleen verstrekt door de dansers, allemaal uit het gereputeerde La La La Human Steps overigens, maar ook door de fraaie belichting, waarbij harde primaire kleuren voor een nog feestelijker element zorgden. De passages uit het legendarische My Life In The Bush Of Ghosts, de eerste duo-cd met Eno en 30 jaar geleden door het overvloedige gebruik van primitieve samples een baanbrekende plaat, werden tot een minimum beperkt, maar naarmate de set vorderde slopen er wel steeds meer Talking Headsclassics de set binnen. Eerst, met het intimistische 'Heaven', nog heel discreet maar met onverwoestbare songs als 'Once In A Lifetime', het van Al Green geleende 'Take Me To The River' speels en uitgelaten. De bisronde, met een zinderend 'Burning Down The House' in de hoofdrol, rondde de set in een climax af. Op zijn 56ste staat David Byrne als performer op het toppunt van zijn kunnen en weet hij zichzelf meer dan vroeger te relativeren. Een soloartiest die zegt dat hij geen solomateriaal speelt en achteraf droog opmerkt dat daar wel erg lang voor geapplaudiseerd wordt, is een man naar ons hart. Niet te missen wanneer hij deze zomer terug naar ons land komt. **** |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
Op zijn jongste plaat werkt David Byrne weer samen met Brian Eno, de legendarische producer waarmee hij met Talking Heads een paar klassieke platen opnam. De tournee die hem door Europa voert is bijgevolg een bloemlezing uit de muziek waar beiden een hand in hebben gehad, al viel Eno in de Koningin Elisabethzaal nergens te bespeuren. Maar ook zonder hem werd het een bij momenten geniaal concert.