Beide artiesten zijn op tournee met een show die er zich, alles welbeschouwd, niet direct toe leent om op een compleet artificiële en ongedwongen setting als een Belgisch zomerfestival per definitie overeind te blijven. Variatie én spanning, wat had u nog meer gewenst. Zo streek David Byrne in Lokeren neer met precies dezelfde - bij gebrek aan een mooier woord - productie die hem eerder dit jaar op afgeborstelde plekken als de Koningin Elizabethzaal nog een stuk of wat staande ovaties had opgeleverd. Dus daar waren ze weer: de hagelwitte outfits, de drie dansers uit het Canadese gezelschap La La La Human Steps, de vaak even naïeve als sullige choreografietjes waarin ook band én de voorman zelf zich vermeiden, en de setlist die hoofdzakelijk rond de talloze samenwerkingen van Byrne en Brian Eno was gesponnen. Ook op het asfalt en het stoffige grint langs de Durme opende Strange Overtones (uit de jongste collaboratie van de twee, Everything That Happens Will Happen Today) als naar gewoonte. Het heerlijk frenetieke I Zimbra van Talking Heads volgde vanzelf, waarna het even voorspelbare kampvuurmoment One Fine Day baan ruimde voor Help Me Somebody, het te verwachten extract uit het baanbrekende My Life In The Bush Of Ghosts uit 1981.
Véél Talking Heads-stuff wel, en daartussen toch een aantal essentiële bijdrages aan de popmuziek: Houses In Motion, Heaven, Crosseyed And Painless, Once In A Lifetime, Life During Wartime, The Great Curve en afsluiter Burning Down The House kregen we allemaal aangereikt, zomaar (de ene versie weliswaar al wat gedrevener dan de andere). David Byrne scóórde in Lokeren. Maar dan wel alleen op punten. |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
De één is een New Yorkse nerd, de ander een discodiva op jaren. Zelfs op het tweede gezicht hadden David Byrne en Donna Summer, die zaterdag het meeste volk naar de Grote Kaai moesten lokken, weinig met elkaar gemeen. Maar wat zou het, als dag twee van de Lokerse Feesten zoveel pretentieloze pret opleverde?
Als u nu denkt dat we over het uitblijven van muzikale of visuele verrassingen zullen beginnen te zaniken, zijn we blij dat we een beetje een mysterie voor u blijven. Neen, wij (en wij niet alleen, als we op de nabesprekingen backstage mochten afgaan) struikelden vooral over de vele stiltes in de set. En dan hebben we het niet eens over de plompverloren tijdsspanne tussen de nummers, maar over songs die de gedaante van onnodig intermezzo aannamen. Het jamboreemoment The Big Nurse bijvoorbeeld, dat ergerlijk haaks stond op de abstracte en speelse funk van Help Me Somebody die net voordien de gemoederen eindelijk leek te zullen ophitsen. Of het onopvallende Life Is Long. Of het tè brave I Feel My Stuff, dat op de valreep wel nog werd gered door een fikse tempoversnelling.